Op 12 september breng ik mijn tweede cd uit. “Van de wereld” wordt vergezeld van een theaterprogramma. Met een verhaal, een rode draad, een decor en allerlei extra’s waar je niet over nadenkt als je in de kroeg speelt. In de afgelopen anderhalf jaar, sinds ik “Verhalen van vrijheid” uitbracht, heb ik gemerkt dat mijn muziek minder goed past bij het clubcircuit. Het theater lonkt, en hoewel het nog nieuw en onwennig voor mij is, zijn de eerste ervaringen veelbelovend.
Ik ben altijd al een vertellende muzikant geweest, in de liedjes en daarbuiten. Het theater geeft me een plek waar meer aandacht is voor de gedachtes en de gevoelens achter de liedjes. Naar wat ik heb gehoord, beginnen de meeste theatermakers met de rode draad. Ze kiezen een thema, en later worden daar liedjes en een show omheen verzonnen. Toen ik een regisseuse ging benaderen, was het daar te laat voor. De liedjes waren er al. Was er ook een rode draad?
Met die vraag moest ik gaan reflecteren op mijn eigen liedjes. Is er een gemeenschappelijk thema? Is er iets dat mijn liedjes verbindt met elkaar of zijn ze een verzameling van los zand? Het bleek eigenlijk vrij duidelijk, mijn liedjes waren en zijn een zoektocht. Een zoektocht naar wat ik nu eigenlijk van de wereld vind. Is ze mooi? Is ze lelijk? Zijn mensen goed of slecht? Is het naïef om hoop te hebben voor een wereld die soms zo verdorven lijkt? Of is dat juist goed? Is dat de bedoeling?
Iedereen die met dit soort vragen worstelt heeft iets nodig om tot antwoorden te komen. Sommigen schrijven, anderen schilderen. Sommigen reizen en weer anderen lezen. Ik maak. Ik zing en ik speel. Mijn liedjes zijn mijn zoektocht waarbij ik soms met verwondering, dan weer met teleurstelling naar de wereld kijk. En ik wil je niet alleen vermaken, als een onderhoudend boek of een matige hollywoodfilm. Ik daag je uit om op 12 september je eigen conclusies te trekken. Verklaar je me voor gek? Zul je lachen of huilen? Denken of dromen?
Kaarten via de site van theater Bouwkunde